Oλη η Ευρώπη συζητάει εδώ και δυο δεκαετίες για την αυξανόμενη βία στα σχολεία και προσπαθεί με χίλιες μεθόδους, με κρατικές παρεμβάσεις, με παρεμβάσεις ειδικών και κυρίως με παρεμβάσεις των οργανώσεων των γονιών και των δασκάλων να την αντιμετωπίσει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα της εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα αυτό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα γιατί δεν υπήρξε σα γεγονός για το πολιτικό καθεστώς και τις οργανώσεις του. Χρειάστηκε το έγκλημα της Βέροιας για να φτάσει στη δημοσιότητα ένας χείμαρρος από καταγγελίες μαθητών και γονιών για περιστατικά βίας μαθητών ενάντια σε μαθητές μέσα και έξω από τα σχολεία, βίας ρατσιστικής, βίας σεξουαλικής, βίας με οικονομικό κίνητρο κλπ.
Αλλά μόλις εμφανίστηκε ο χείμαρρος των αντιδράσεων του λαού έπεσε πάνω του το διακομματικό καθεστώς για να πνίξει τις ζυμώσεις και όσο ήταν δυνατό να τις αποπροσανατολίσει. Το πνίξιμο έγινε και με την προπαγάνδα αλλά κυρίως με τη βία στους δημοσιογράφους και στα κανάλια από την ΕΣΗΕΑ και το ΕΣΡ. O βιασμός στο σχολείο της Αμάρυνθου ήταν η αφορμή για ένα δεύτερο κύμα καταγγελιών για την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία. Με τον ίδιο τρόπο όπως και στην περίπτωση του Άλεξ προσπαθεί σήμερα το καθεστώς να σβύσει και να αποπροσανατολίσει και αυτό το κύμα της λαικής αγανάχτησης. Το ΕΣΡ και η φιλοσυνασπισμική ΕΣΗΕΑ απειλούν πάλι δημοσιογράφους και κανάλια με πρόστιμα και διώξεις γιατί τάχα χειρίζονται με χυδαιότητα το θέμα για να αυξήσουν την τηλεθέαση. Η άτυπη δικτατορία στα ΜΜΕ έχει πάλι επιβληθεί. Το ότι βέβαια η Ελευθεροτυπία έγραψε φαρδιά πλατιά το όνομα της μαθήτριας και στοιχεία της δικογραφίας την ίδια στιγμή που ο διευθυντής της συντάσσεται με την καθεστωτική γραμμή της συγκάλυψης ενώ αντίθετα ο Ευαγγελάτος δεν πρόδωσε την ταυτότητα των μαθητών στην εκπομπή του δεν έχει καμιά σημασία. Για το καθεστώς το ζήτημα δεν είναι η πραγματική προστασία της ανήλικης μαθήτριας και η αντιμετώπιση της σχολικής βίας, αλλά να σταματήσει κάθε συζήτηση που αποκαλύπτει την σχολική βία γιατί αυτή χρεώνεται στο ανατολικού τύπου πολιτικό σύστημα και ειδικώτερα στους πάτρωνες της εκπαίδευσης στην διακομματική ΟΛΜΕ και στην ΔΟΕ.
Ο λόγος για τον οποίο ο σοσιαλφασισμός επιμένει ιδιαίτερα στον υποτονισμό αυτών των υποθέσεων και γενικά στον υποτονισμό της βίας στα σχολεία είναι ότι έχει βαριές ευθύνες και για τα εγκλήματα και για τη μακρόχρονη συγκάλυψή τους η λεγόμενη σχολική κοινότητα και πιο πολύ οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, η σχολική επιτροπή και ο πρωτοβάθμιος και δευτεροβάθμιος σύλλογος γονέων και κηδεμόνων. Τα όργανα αυτά της συνδικαλιστικής αντιπροσώπευσης τα ελέγχει όπως ξέρουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο σοσιαλφασισμός και μάλιστα είναι σήμερα τα κατ’ εξοχήν όργανα της τοπικής πολιτικής εξουσίας του. Βεβαίως και τα υπόλοιπα όργανα της λεγόμενης άμεσης «λαϊκής εξουσίας» όπως είναι η νομαρχιακή επιτροπή παιδείας, ο Δήμος και η δημοτική επιτροπή παιδείας, ο δικηγορικός σύλλογος και οι υπόλοιποι επαγγελματικοί σύλλογοι που σιώπησαν και σιωπούν σήμερα συνένοχα και θέλουν να επιβάλλουν την σιωπή και σε όλη την χώρα, είναι και αυτοί προπύργια του καθεστώτος και μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο είναι η κεντρική πολιτική εξουσία. Είναι γεγονός ότι στα λεγόμενα όργανα βάσης κυριαρχούν σήμερα παντού τα πιο αριβιστικά κομματικά στοιχεία. Είναι ακριβώς εξ αιτίας αυτής της κυριαρχίας που πουθενά αλλού από όσο στην Ελλάδα δεν είναι τόσο καλά κρυμμένη η παιδική εγκληματικότητα όπως είναι κρυμμένη και η γενική και ασύλληπτη διάλυση των σχολείων.
Αν δεν ήταν όλα τα σχετικά με την εκπαίδευση σε τόσο βαθμό διαβρωμένα από το σοσιαλφασισμό και τη διακομματική συμμορία κορυφής, θα υπήρχε κάποια λαϊκή πρωτοβουλία σε κάθε βαθμίδα της σχολικής ζωής και σε κάθε δήμο ενάντια στις μικροσυμμορίες, ενάντια στο νεοχιτλερικό ρατσισμό και ενάντια στη γενικότερη διάλυση των σχολείων. Γι’ αυτό το καθεστώς ανησύχησε και έσπευσε να πνίξει τις πολιτικές ζυμώσεις γύρω από την υπόθεση της Βέροιας. Για τους ίδιους λόγους προσπαθεί να πνίξει και να ελέγξει και σήμερα την τεράστια λαϊκή αγανάχτηση που έχει ξεσπάσει σε κάθε γωνιά της χώρας με τον βιασμό στην Αμάρυνθο. Πρέπει να σπάει στη γέννησή του το αυθόρμητο κύμα που σηκώνεται με την αποκάλυψη της σχολικής βίας για να μην οδηγήσει αυτό σε κάποια μορφή λαϊκής συσπείρωσης τοπικά ή και κεντρικά και να αποτελέσει έτσι παράδειγμα για το μέλλον . Όμως αυτό το αυθόρμητο κίνημα θα φουντώνει όσο τα σχολεία θα τα διαλύει και θα τα η ψευτοαριστερά με την ΟΛΜΕ και την ΔΟΕ. Μια ΟΛΜΕ που αποποιείται τις ευθύνες της με το να δηλώνει στα κανάλια ότι οι καθηγητές γνωρίζουν για την σχολική βία ότι γνωρίζει και η κοινωνία!!!! Ότι στα σχολεία μας δεν υπάρχει συστηματική βία αλλά τυχαία περιστατικά!!!! Ότι για να αντιμετωπίσουν οι καθηγητές αυτή τα «περιστασιακά» όπως τα αναφέρει θα πρέπει να επιμορφωθούν!!!! Ότι πρέπει να διογκωθεί η γραφειοκρατία με τις προσλήψεις και άλλου προσωπικού ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών. Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ προτείνουν δηλαδή να χρεωθεί μια νέα γραφειοκρατία την ηθική ευθύνη και το ειδικό ενδιαφέρον που είναι υποχρεωμένος να έχει κάθε εκπαιδευτικός για τους μαθητές του. Με αυτή την κρατικοποίηση της ηθικής και του ενδιαφέροντος νομίζουν ότι θεσμοθετούν και έτσι κατοχυρώνουν και την αδιαφορία των εκπαιδευτικών για τους μαθητές τους. Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την βία στα σχολεία γιατί αυτές τα ελέγχουν πολιτικά γιατί αυτές τα διαλύουν.
Οι τοπικές κοινωνίες υπονομεύουν το μέλλον τους και βυθίζονται τόσο περισσότερο στο τίποτα ή στην αθλιότητα όσο πιο πολύ οργανώνουν την ζωή τους πίσω από τα επιτεύγματα της αστικής επανάστασης, όσο ακυρώνουν, με την επέμβαση του καθεστώτος, την κοινωνία των πολιτών στηριγμένες στο συγγενολόι και στις άπειρες μικρές σχέσεις συνδιαλλαγής των τοπικών καθεστωτικών οργανώσεων βάσης , δημιουργώντας έτσι ένα άτυπο αντιδραστικό κοινοτικό σύστημα ενός απίστευτου μεσαιωνισμού, δουλεμένο πάντα αριστοτεχνικά από το πολιτικό σύστημα με την καθοδήγηση του σοσιαλφασισμού.

Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΕΛΜΕ

Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Η λαϊκή αγανάχτηση ξεχείλισε όταν εμβρόντητη η κοινωνία πληροφορήθηκε για την 5θήμερη αποβολή της μαθήτριας που κατήγγειλε τον βιασμό της. Η απέχθεια και η αγανάχτηση για την ΟΛΜΕ πολαπλασιάστηκε όταν η τοπική ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ υποστήριξαν την θέση του συλλόγου καθηγητών ότι έπρεπε να τιμωρηθεί και η μαθήτρια. Το σκεπτικό του συλλόγου καθηγητών το περιγράφει σε επιστολή του στα Νέα καθηγητής του σχολείου: Αν δεν τιμωρούσα το κορίτσι, θα ήταν σαν να αποδεχόμουν ότι τα αγόρια είναι βιαστές. Την τιμωρία του κοριτσιού δεν την πρότεινα επειδή έκανε την καταγγελία, το αντίθετο μάλιστα. Την πρότεινα γιατί, ενώ είχε τη δυνατότητα και τον χρόνο να αποφευχθεί αυτή η ασελγής πράξη, δεν το έκανε. Θα μπορούσε να βγει από τον χώρο της κατάληψης και να απευθυνθεί στον διευθυντή του Λυκείου ή στη μητέρα της ή σε κάποιον καθηγητή. Θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κάποιον καθηγητή ή στην ίδια τη διευθύντρια του Γυμνασίου, αφού ήταν ημέρα και το Γυμνάσιο (δεν τελούσε υπό κατάληψη) λειτουργούσε.
Ο τοπικός καθηγητικός σύλλογος δεν διστάζει να στιγματίσει την μαθήτρια βουλγαρικής καταγωγής με αυτή την συμπεριφορά για να «αποδώσει» καθαρούς στην κοινωνία τέσσερις έλληνες και τρεις ελληνίδες που όπως λέγεται βιντεοσκοπούσαν!!!! Σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα θα είχαν συντριβεί μέσα σε μερικές στιγμές και από τον λαό και από την κυβέρνηση και από το πολιτικό σύστημα. Στη χώρα μας όμως απολαμβάνουν την ασυλία του καθεστώτος γιατί είναι το ίδιο το καθεστώς. Ο Δήμος κρατάει την ίδια θέση καταδίκης της μαθήτριας όπως και ένα μέρος της διαπλεκόμενης κοινωνίας. Ο δικηγορικός σύλλογος Χαλκίδας θέλει να επιβάλλει από την αρχή την απαγόρευση στην ενημέρωση.
Κάτω από την λαϊκή κατακραυγή για αυτή την ανοιχτή φασιστική πρόκληση και αφού η υπουργός παιδείας διέταξε την διερεύνηση του νομότυπου της απόφασης, επειδή η μαθήτρια απουσίαζε κατά την συνεδρίαση του συλλόγου, άρχισε η ΟΛΜΕ να ψελλίζει και να μισοαμφισβητεί την απόφαση. Όταν απειλήθηκε διπλωματικό επεισόδιο με την Βουλγαρία εξαιτίας της φασιστικής στάσης του καθεστώτος απέναντι στην μαθήτρια έτρεξε αυτό το ίδιο το πολιτικό καθεστώς να πλειοδοτήσει σε δημοκρατικές δηλώσεις συμπαράστασης στο θύμα του για να μπορούν οι ομοϊδεάτες τους στην Βουλγαρία να προστατευθούν από την οργή και την λαϊκή κατακραυγή του Βουλγαρικού λαού που έχει φουντώσει εδώ και μέρες από τα συνεχή δημοσιεύματα του τύπου. Ακόμα και ο φιλοανατολικός πρόεδρος της Δημοκρατίας έριξε τις αντιρατσιστικές του κορώνες. Τότε και η ΟΛΜΕ αναγκάστηκε από τους πάτρωνές της να βγει και να πει ότι η απόφαση του συλλόγου δεν είναι σωστή.
Παράλληλα όμως το πολιτικό καθεστώς που ξεγελά την κοινωνία με τις αντιρατσιστικές του διατυπώσεις εξαπόλυσε στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής την γνωστή σε τέτοιες περιπτώσεις άτυπη αλλά πραγματική δικτατορία του στα ΜΜΕ για την προστασία του νεοφασισμού και του ρατσισμού, για να σταματήσει κάθε συζήτηση για το ζήτημα, να σπάσει το κύμα της αγανάχτησης που φουντώνει και να ακούγεται μόνο η καθεστωτική «εθνική» γραμμή όπως και στην περίπτωση του μικρού Άλεξ.
Η «εθνική» γραμμή χαράσσεται από το κεντρικό πολιτικό σύστημα για να διασώζει και να στηρίζει κατ’ αρχήν τις τοπικές «κοινωνίες» δηλαδή τα τοπικά καθεστώτα που έχουν την άμεση ευθύνη και στη συνέχεια τον εαυτό του. Η γραμμή αυτή στη συνέχεια αναλύεται στο περιεχόμενό της από την ΟΛΜΕ την ΔΟΕ και τις τοπικές οργανώσεις οι οποίες είναι πάντα πολύ δεξιότερα από την κεντρική πολιτική. Η επίσημη κεντρική πολιτική διατυπώνεται περίπου με το εξής περιεχόμενο από όλα τα κόμματα και τις καθεστωτικές οργανώσεις: «Η οποιαδήποτε βία στα σχολεία μας, ακόμα και η πιο ακραία βία, δεν είναι αποτέλεσμα μιας παθογένειας του εκπαιδευτικού μας συστήματος αλλά μεμονωμένα περιστατικά που θα αντιμετωπιστούν κατά περίπτωση με ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, κρατικούς υπαλλήλους και από την δικαιοσύνη. Η βία οφείλεται στον μιμητισμό των νέων που χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν μιμούνται την βία της τηλεόρασης. Οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια με την γενίκευση αυτών των μεμονωμένων περιστατικών δημιουργούν κοινωνικό πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει. Σπιλώνουν την νεολαία μας και της δημιουργούν ψυχολογικά τραύματα για να δημιουργήσουν ακροαματικότητα. Γι’ αυτό κάθε παραπέρα συζήτηση στα κανάλια σταματάει με την απειλή και την επιβολή κυρώσεων από το ΕΣΡ και την ΕΣΗΕΑ.»
Αυτή είναι η θέση κάθε πολιτικού αρχηγού, κάθε κόμματος, κάθε κυνηγημένου και υποταγμένου καναλιού, κάθε καθεστωτικής οργάνωσης. Το κύμα της λαϊκής αγανάχτησης πρέπει να σπάσει με κάθε τρόπο. Στην χώρα αυτή «δεν» υπάρχει βία στα σχολεία που διοικεί το διακομματικό καθεστώς με εργαλεία του την ΔΟΕ, την ΟΛΜΕ, την τοπική αυτοδιοίκηση και τους τοπικούς επαγγελματικούς συλλόγους που υπηρετούν την σοσιαλφασιστική μεσαιωνική τάξη.
Στην ανακοίνωσή του, το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ: «καταγγέλλει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την τακτική τηλεοπτικών μέσων που δεν διστάζουν, στον βωμό της τηλεθέασης, στη ζούγκλα του ανταγωνισμού τους και στην αχαλίνωτη κερδοσκοπία τους, να τεμαχίζουν πλέον εν ψυχρώ την ανθρώπινη αξιοπρέπεια». ( Ελευθεροτυπία ). Το ΔΣ της κάλεσε σε συγκέντρωση όλα τα κανάλια.

Mόσχος συνήγορος του παιδιού: «Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, δυστυχώς ή ευτυχώς, κοστίζει πολύ για να την εφαρμόσουμε. Είναι εύκολο να μιλάμε δημόσια, να πηγαίνουμε να συναντάμε τα θύματα, αλλά είναι δύσκολο στους εκπροσώπους της Πολιτείας να επενδύσουν για το παιδί. Για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται να μετακινήσουμε τον προϋπολογισμό σε αρκετά ζητήματα, να εφεύρουμε τρόπους, να πείσουμε τους ψηφοφόρους, να πείσουμε την κοινωνία ολόκληρη ότι με το να κάνουμε περισσότερες υπηρεσίες για τα παιδιά, να έχουμε επαρκείς εισαγγελείς σ' όλη τη χώρα, να έχουμε κοινωνικές υπηρεσίες δίπλα στα πρωτοδικεία, χρειάζεται να μετακινήσουμε προϋπολογισμούς και ο κ. Αλογοσκούφης δεν πρόκειται να το κάνει, εάν δεν το διεκδικήσουμε σαν κοινωνία». Το ζήτημα για αυτόν τον τύπο είναι δικαστικό. Ανάλογες ήταν και οι δηλώσεις του στην περίπτωση του Άλεξ. Αυτό το καθεστώς ισχυρίζεται ότι την κοινωνική ζωή μπορεί να την ρυθμίζουν τα δικαστήρια! Η φιλοσυνασπισμική ΕΣΗΕΑ, η ίδια που έκλεισε το στόμα των δημοσιογράφων κατηγόρων της «17Ν», αυτή που ποτέ της δεν διαμαρτυρήθηκε για τις δεκάδες τηλεοπτικές εκκαθαρίσεις-ηθικές δολοφονίες πολιτικών στελεχών πριν υπάρξει οποιαδήποτε αστυνομική και δικαστική έρευνα, χαρακτηρίζει όπως και στην περίπτωση του Άλεξ απαράδεκτο τον χειρισμό της υπόθεσης από δημοσιογράφους τηλεοπτικών σταθμών, επικαλέστηκε τον κώδικα δεοντολογίας και υπενθύμισε την κατοχυρωμένη με διεθνείς συμβάσεις προστασία των ανηλίκων. Το ΕΣΡ εννοείται απάντησε αστραπιαία σε αυτές τις συντονισμένες από το σοσιαλφασιστικό καθεστώς ενέργειες με το να βάλει «στο μικροσκόπιό» του δελτία ειδήσεων και εκπομπές που ασχολούνται με το θέμα. Κάλεσε τα κανάλια αμέσως για να απολογηθούν και να «συμφωνηθεί» η «σωστή» γραμμή ενημέρωσης.
Όταν ο εκτελεστής του καθεστώτος Τριανταφυλλόπουλος εκτελεί τους προγραμμένους και όταν όλα τα κανάλια εκστρατεύουν πριν μιλήσουν οι αστυνομικές και ανακριτικές αρχές για να εκτελέσει έναν μη σοσιαλφασίστα υπουργό ή πολιτικό, τότε το ΕΣΡ δεν ενοχλείται από αυτού του τύπου την δημοσιογραφία. Όταν όμως η τηλεόραση θέλει να αποκαλύψει ποινικά και κοινωνικά εγκλήματα του καθεστώτος που, σημειωτέον, οι ανακριτικές και αστυνομικές αρχές ούτε αποκάλυψαν, ούτε ερεύνησαν με στοιχειωδώς σωστό τρόπο, όπως στην περίπτωση του Άλεξ και της Αμαρύνθου τότε το ΕΣΡ επεμβαίνει. Πραγματικά λίγο μετά από αυτές τις ομοβροντίες βίας ή απειλής βίας οι δημοσιογράφοι έριξαν εντελώς τους τόνους, ενώ από όλα τα κανάλια ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν οι συζητήσεις που είχαν ξεκινήσει με ορμή γύρω από την εγκληματικότητα των ανηλίκων. Και όσες απέμειναν όπως η εκπομπή του Πρετεντέρη ακολουθούν την καθεστωτική πολιτική της συγκάλυψης. Το κύμα δεν καταργήθηκε, αλλά έσπασε. Οι ζυμώσεις προχώρησαν αλλά κάτω από αυτές τις συνθήκες συντονισμένης τρομοκράτησης των καναλιών ήταν αδύνατο να συγκροτηθεί μια πρωτοβουλία φορέων ή ατόμων που θα αντιμετώπιζε σε πρώτη φάση τη σχολική εγκληματικότητα και θα άνοιγε στη συνέχεια μια συζήτηση για το διαλυμένο και εγκαταλελειμμένο σχολείο. Ούτε θα μπορούσε όλη αυτή η ιστορία να αποκαλύψει πλήρως τους βυθισμένους στη διαφθορά δήμους των κομματικών συμμοριών, τα αλλοτριωμένα συνδικαλιστικά όργανα σε κάθε τομέα και τελικά τη διαβρωμένη από τη διαφθορά, τον τοπικισμό, τον αυταρχισμό και τον αντι-μεταναστευτικό ρατσισμό αστυνομία.
Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι ότι για να οργανωθεί η αυθόρμητη αντίσταση στο τοπικό επίπεδο και στο κάθε επιμέρους πρέπει να υπάρξει πολιτική γραμμή στο κεντρικό επίπεδο και πολιτική γνώση σε κάθε επιμέρους αυθόρμητη αντίσταση. Μόνο μια συνολική κατανόηση αυτής ακριβώς της «διάχυτης δικτατορίας» μπορεί να δώσει συνείδηση στις μερικές αντιστάσεις, να τους δώσει τελικά κεντρική δύναμη και να τις κάνει νικηφόρες.
Οι αντιστάσεις μπορεί να είναι νικηφόρες γιατί ο διάχυτος εχθρός που πολεμάμε έχει δυο καίριες αδυναμίες. Η μία είναι ότι έχει χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας που διαρκώς απομακρύνεται από τα διαβρωμένα όργανά του και αφήνουν μόνους τους εγκαθέτους να φυλάνε τις σφραγίδες τους, και η άλλη είναι ότι ο εχθρός κινεί μεγάλες δυνάμεις μόνο μέσω της συνωμοσίας και της προβοκάτσιας. Ο εχθρός ενώνει εναντίον του λαού και εναντίον της δημοκρατίας δυνάμεις κοινωνικές και πολιτικές πολύ υπέρτερες από τον ίδιο, δυνάμεις που όμως δεν ελέγχει. Αυτές οι δυνάμεις έχουν άπειρες αντιθέσεις με αυτόν που αν τις αξιοποιήσουμε μπορούμε να πετύχουμε μεγάλες νίκες.
Μπορούμε να ενώσουμε αυτές τις υπέρτερες δυνάμεις ενάντια τους, μπορούμε αρκεί να τις διαφωτίσουμε και να τους δείξουμε το δρόμο της αντίστασης συσπειρώνοντας κατ αρχήν ότι το πιο υγιές και διορατικό μέσα στις πιο καταπιεσμένες τάξεις. Αυτός είναι ένας μακρύς αλλά σίγουρα νικηφόρος δρόμος.

Αθήνα 7/11/2006